بصیر بدروز، نویسنده، ادیب، مورخ و مبارز خوش‌نام در اثر بیماری شکر، درگذشت.
بدروز در دهکده قوبی از توابع روستای بابا ولی، پنجشیر در ۱۵ حوت/اسفند، سال ۱۳۳۴ هجری خورشیدی، چشم به جهان باز نمود.
خانواده‌ی آقای بدروز فقید، در مبارزه و سلحشوری علیه دست‌گام ستم شهره بود. او برادر حفیظ آهنگرپور شخصیت نام‌دار و مبارز تاثیرگذار در اواخر دهه‌ی پنجاه و دهه‌ی شصت، بود.
گفته می‌شود که بدروز در راه مبارزه، سال‌ها زندان و رنج‌های فراوان آن را به جان خرید.
بدروز ضمن این‌که شاعر و نویسنده بود، به کار پژوهش و تاریخ نگاری نیز اهتمام می‌ورزید.
آگاهان امور فرهنگی می‌گویند که بدروز همیشه علیه استبداد و ستم می‌نوشت و در عرصه تاریخ، به وقایع‌نگاری می‌پرداخت.
از بدروز به عنوان مبارز عیار، رفیقِ جوان‌مرد و خوش‌مشرب یاد می‌شود که برای دادخواهی و احقاق حقوق مردم تلاش و مبارزه خستگی‌ناپذیر می‌کرد.
بصیر بدروز در سال‌های اخیر زندگی‌اش گرفتار بیماری شَکر گردید و در نهایت در سن ۶۹ سالگی در حالی که با فقر و تنگ‌دستی زندگی می‌کرد، بامداد روز جمعه، ۲۵ عقرب/آبان سال جاری، در شهر پلخمری ولایت بغلان، چشم از جهان فروبست.
بدروز در یکی از آخرین یادداشت‌هایش در فیسبوک که سه‌سال پیش نشر شده، از ناتندرستی‌اش خبر داده و گفته که با وجود رخصت پزشکان، او سرشار از خوشی و امیدوار به زندگانی است.
این یادداشت فیسبوکی بدروز، با انتشار خبر مرگش، در شبکه‌های دست به دست می‌شود:
«دوستان و عزیزان! یاد و خاطره همه تان برایم گرامی است. سخت بیمارم و ناتندرست؛ بیماری دیابت-شکر-برایم آزار دهنده شده است و چشم راستم کاملاً بینایی را از دست داده و چشم چپم ۹۹ درصد از کار افتاده است، “یعنی کور و ناتوان شده‌ام” قلبم در حالت ناتوانی و کم‌کاریست و با نهایت آهستگی می‌تپد و از نظر درمان و درمان‌گری حرف‌های آخر را برایم گواهی می‌دهد و اما روانم قطعاً متاثر نیست و سرشار از خوشی‌ها و امیدوار به زندگانی هستم.»
بصیر بدروز گاهی در سبک‌های محلی به آواز خوانی نیز می‌پرداخت.
